La vida por delante (2020) Netflixek azaroaren 13an estreinatu zuen Sophia Lorenen azken filmaren kritika.

Film batzuk behin eta berriz ikustea gustatzen zaizu, beste batzuek ikus-entzunezko efektu ikusgarriak dituzte edo buruan geratzen zaizun soinu-banda bat, eta beste batzuk, besterik gabe, igande arratsalde on bat izateko balio dute.

Baino horrek ez du esan nahi besteak baino okerragoak direnik, desberdinak direla baizik, eta, agian, gaiaren edo istorioa garatzeko moduaren arabera, gehiago estimatzen dira etxean ikusten badira, sofan etzanda kafe edo Cola Cao katilu batekin, eskaini behar digutenaz gozatzen dugun bitartean.

Eta hain zuzen ere kategoria honetan sailkatuko genuke La vida por delante, Sophia Loren handiaren film berria, Netflixek azaroaren 13an estreinatu zuena eta aldi berean Madame Rosa film frantsesaren remake bat dena, 1978an Atzerriko Film Onenaren Oscar saria irabazi zuena.

Edoardo Pintik, Lorenen semeak, zuzendutako berrasmaketa berri hau ez dut uste hain urruti iritsiko denik bere ibilbidean, baina horrek ez du esan nahi “La vida por delante” ez denik gozagarria, batez ere bibrazio onez betetako istorio arruntak gustuko dituztenentzat, bizitza konplikatuegia izan duten pertsonaiekin, eta aurrera ateratzen lortzen dutenak beraien arteko elkartasunari esker.

La vida por delante filman, Lorenek bizirik dirauen Auschwitzeko judu bat antzezten du (orain ez dirudi hori filmaren eszena esanguratsu batek erakusten duen bezain harrigarria), prostituta ere izan dena, orain bere zahartzaroan, bihotz-arazoekin eta dementzia-prozesu betean, prostitutei laguntzen diena beren seme-alabak zaintzen, haiek lanean ari diren bitartean edo haietaz arduratzerik ez duten bitartean. Bere bizitzara dator Momo, ama galdu duen gazte beltzaran bat. Bizitzaren aurrean jarrera errebeldea agertzen du, bai arauekiko baita helduekiko ere. Madame Rosa, Lorenen pertsonaia, Momo zaintzeaz arduratzen da, baina azkenean Momo arduratzen da gehien berataz.

Istorio sinple bat, zuzenean bihotzera iristen dena eta sentsazio onarekin uzteko balio duena, baina nahiz eta protagonistak hainbat dramei aurre egin behar dien, ez du saihesten Netflix itzali eta beste zerbait egiten hasten zarenean Momo eta Madame Rosaren istorioa erabat ahaztea.

Hala ere, pelikulan distira egiten duen norbait baldin badago Ibrahima Gueye da. Haurren zoriontasun absolutuenetik, nerabeen errebeldia jasanezinenera igarotzeko gai den protagonista. Horrelakoa da Sophia Loren bikaina, 86 urterekin zinema klasikoaren diba esentzia hori sortzen jarraitzen duena. Zalantzarik gabe, bere saltsan ikustea da onena, eta imajinatzea bizitza errealean bera ere horrelakoa dela, ertza, harroa, zorrotza, baina interpretatzen duen Madame Rosa bezalako bihotz handikoa.

Ez badakizu zer ikusi igande arratsalde batean eta ez baduzu gogorik siesta bat botatzeko gozatu “La vida por delante” Netflixen.

https://www.hobbyconsolas.com/reviews/critica-vida-delante-ultimo-sophia-loren-767635 -ren jatorrizko testua

Deja un comentario